rakietą? – Wepchnę mu tego nietoperza do gardła – mruknął i otworzył szafę w korytarzu. Przypomniała sobie, że przecież Sebastian doskonale zna ten dom. Nie potrafiła jednak wyobrazić go sobie, gdy jako dwunastolatek z zapałem wykopuje robaki za domem, tak jak teraz J.T. – Czy myślisz, że ten nietoperz zmarł z naturalnych przyczyn? Sebastian szedł korytarzem w stronę przeciwną do kuchni. – Nie zamierzam przeprowadzać mu sekcji zwłok. – Wolę nie myśleć, że ktoś go zabił po to tylko, aby mnie przestraszyć – westchnęła. – To nie myśl – rzucił krótko. – Przeszkadzam ci? – Tak – przyznał. – Zrobię sobie tej herbaty, a ty skończ swoje – powiedziała i zostawiła go samego. Sebastian nie skomentował tego ani słowem. Gdy w kilka minut później pojawił się w kuchni, mruknął tylko: – Dom jest czysty – i poszedł do wyjścia. A w progu dodał: – Wyrzucę tego nietoperza i zostawię rakietę na schodach. http://www.betondekoracyjny.info.pl A Lucrezia ledwie się odrobinę spociła. Odchyliła głowę, popatrzyła na jego twarz. - Nie mówisz poważnie. Prawie zemdlałeś? Ty? - Naprawdę. Niewiele brakowało, a... - Federico zarumienił się. - Mówiłem ci, że nie jestem ideałem. Gdybym rzeczywiście był taki doskonały, stałbym przy niej i trzymałbym ją za rękę. Przejęty i przepełniony dumą. Na szczęście mamy podpisaną ze szpitalem umowę o zachowaniu pełnej dyskrecji, więc nic nie przedostało się do prasy. - Przy Paolu pewnie było łatwiej. - Tak. Tobie z Jennifer też dobrze pójdzie. - Przytulił ją mocniej, a ona oparła głowę o jego policzek Zrobiło się jej tak błogo, że gdy z sali wyszła pielęgniarka i skinęła na nią,
– Gdzie ona jest? – Sądzę, że jest zajęta uprzykrzaniem życia Lucy. Nienawidzi jej jak najgorszej zarazy. To zupełna obsesja. Naprawdę zadziwiające. Mroczny sekret super profesjonalistki. – Wykorzystałeś ją. Manipulowałeś nią. – Nie musisz jej żałować. Sprawdź Wyratowała Sebastiana Redwinga z Wodospadu Joshui. Czy myślisz, że wyratuje ciebie? Madison zacisnęła usta. – Sama się uratuję! – No widzisz. Masz dopiero piętnaście lat, a możesz liczyć tylko na siebie. Chodź, Madison. Powoli. Krok po kroku. Jack trzymał głowę wysoko, usiłując ocalić resztki godności. – Porwanie senatora Stanów Zjednoczonych nie ujdzie ci na sucho. Mowery wyszczerzył zęby w uśmiechu. – I co z tego? Prowadził samochód, uzbrojony w półautomatyczny karabinek.