każdego centa, zanim zdecydujemy, na co go wydać. Proszę przyjrzeć się naszym pomieszczeniom. Bez trudu domyśli się pani, że wszystkie pieniądze poświęcamy na poszukiwania. Według wszelkich znaków na niebie i ziemi pan Hatcher odszedł, zostawił panią i nie miał odwagi powiedzieć tego wprost. Jak mogłabym marnować nasze zasoby na szukanie kogoś, kto najprawdopodobniej zniknął z własnej, nieprzymuszonej woli? - Ale możecie sprawdzić jego ubezpieczenie, dowiedzieć się, czy i skąd opłaca składki, a więc gdzie pracuje? - To wymagałoby specjalnego pozwolenia, którego nie mamy My znajdujemy ludzi zaginionych, a nie ukrywających się - Milla potarła dłonią czoło, myśląc nad jakimś rozwiązaniem. - Rozmawiała już pani z Armią Zbawienia? Oni także namierzają zagubionych krewnych i członków rodziny Wydaje mi się, że mają taką jednorazową, darmową usługę. Nie wiem, czy w tych okolicznościach się podejmą, ale chyba warto spróbować. - Armia Zbawienia? - mruknęła Roberta. - Nie wiedziałam, że zajmują się takimi rzeczami. an43 http://www.budownictwodzis.com.pl - Fajnie jest móc czasem ładnie się ubrać i nie musieć przy tym wygłaszać przemówienia - dodała. - Och, masz w tym już doświadczenie - Rip otworzył jej tylne drzwi auta i Milla wśliznęła się do środka. - Czy ktoś inny nie mógłby za ciebie odwalać całego tego PR-u? - Chciałabym. Ale to moją twarz ludzie kojarzą z poszukiwaniem zaginionych dzieci i to mnie chcą słuchać. - Ale nie możesz w imię tego poświęcać własnego życia - powiedziała siedząca na przednim fotelu pasażera Susanna, odwracając się do niej i mierząc Millę smutnym wzrokiem. - Niczego nie poświęcam. To jest właśnie moje życie, sama sobie takie wybrałam. - Albo wybrano za ciebie. Nie musisz aż tak zasuwać, wiesz?
małomówny, odpowiadał na jej pytania! Podbiegła trochę, aby zrównać się z nim na ścieżce. - Łapałeś terrorystów? - spytała podniecona, nieświadomie podnosząc głos na ostatnim słowie. - Bywało - odparł tym specyficznym tonem oznaczającym, że nie ma zamiaru wdawać się w szczegóły Sprawdź godnego uwagi, no, może poza idealnym stanem technicznym. Wóz nie był piękny, ale jeździł. Diaza było stać na nowszy model, ale nie widział żadnego powodu, by rozstawać się z obecnym autem. Pasowało mu i nie przyciągało uwagi. Przez większość swego życia nie zwracał na siebie uwagi. Instynktownie potrafił wybrać najlepszy kamuflaż, a jeśli już ktoś go zauważył, to dlatego, że Diaz sam sobie tego życzył. Był cichym dzieckiem, typem odludka, do tego stopnia, że matka prowadzała go na wszelkie możliwe badania psychologiczne. Jednak nie wykryto u niego autyzmu, niedorozwoju umysłowego ani żadnej innej przypadłości, która mogłaby powodować, że chłopiec tylko siedział i patrzył na ludzi, bardzo rzadko włączając się do rozmowy czy do zabawy Wiedział, że matka bardzo się martwi, a później, że sama