– Chcę cię wysłuchać. – Nie mam nic do powiedzenia! Potrzebuję trochę czasu. – Następne czternaście lat? A może tylko pięć, do kolejnego morderstwa w Bakersville? To cię niszczy. Wyrzuć z siebie prawdę! Co się stało z twoją matką? Co zrobiłaś z tą strzelbą? Wstała raptownie. Zaskoczył go ogień w jej oczach, nagłe zaciśnięcie warg. – Nie wspominaj więcej o mojej matce. – Niestety, będę. – Nie twoja sprawa... – Za późno. Trzeba było poprzestać na tych prostakach, z którymi się spotykałaś, Rainie. Teraz masz przed sobą prawdziwego mężczyznę i ja nigdzie nie odejdę. – Ty arogancki sukinsynu. – Tak. A teraz opowiedz mi o swojej matce, Rainie. – Najczęściej nadużywany przez psychologów tekst. Więc tym jestem dla ciebie, Quincy? Ciekawym przypadkiem, o którym później będziesz mógł napisać artykuł dla Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego? – Zamknij się, Rainie. – O, jeszcze lepiej. Quincy, wściekły, zmarszczył brwi. Chwycił Rainie za ramiona z gwałtownością, która samego go zdziwiła. – Przemoc? – szepnęła i rozchyliła usta. Zauważył, że jej oczy znowu pociemniały. http://www.chorobynerek.com.pl niewielki bagaż. Quincy miał rację: iks lubił skomplikowane plany. Podczas gdy technicy zdejmowali odciski palców, pakowali do torebki włosy i fotografowali wypisane szminką na lustrze litery, Quincy podał swoim współpracownikom bardziej szczegółową charakterystykę poszukiwanego. Doświadczenie podpowiadało mu, że morderca prawdopodobnie jest samotnym mężczyzną w średnim wieku. Przestępstwo było doskonale pomyślane, co wskazywałoby na ponadprzeciętny iloraz inteligencji i spore umiejętności. Iks potrafił manipulować otoczeniem, więc, najwidoczniej czuł się swobodnie wśród ludzi. Może nawet związał się z kimś na dłużej, choć partnerka pewnie często odnosiła wrażenie, że nie rozumie go zbyt dobrze. Niewykluczone, że próbował kiedyś wstąpić do policji lub wojska, ale albo go nie przyjęto, albo usunięto dyscyplinarnie. Kolejna sprawa: mógł, się swobodnie przemieszczać. Na pewno będzie z uwagą śledził postępy dochodzenia.
adwokata. Niech do niego zadzwoni. – Zabieraj się! O’Grady dał w końcu za wygraną. Rzucił synowi ostatnie spojrzenie. Wyglądał, jakby chciał jeszcze coś powiedzieć, ale nie mógł znaleźć odpowiednich słów. Odwrócił się i wyszedł przez frontowe drzwi. Rozbłysły flesze. W tłumie zawrzało. Nagle Rainie wychwyciła nowy dźwięk – odległy warkot lądujących helikopterów. Wreszcie Sprawdź – Chatką? – upewnił się pułkownik. Czy to przypadkiem nie ta, o której mówił Lentoczkin? – Tak. Tam straszna rzecz się wydarzyła. Nawet dwie: najpierw z żoną pławowego, a potem z tym młodzieńcem, który goły przybiegł do kliniki. On tam właśnie, w chatce, stracił rozum. Policmajster aż wpił się wzrokiem w tubylca. – Skąd pan wie, że właśnie tam? Ten odwrócił się i zamrugał jasnymi rzęsami. – No jakże! W chatynce rankiem znaleziono jego ubranie, akuratnie złożone. Na ławce. I sztyblety, i kapelusz. Czyli przyszedł tam w zwykłej, przyzwoitej postaci, a wybiegł już w zupełnym zamroczeniu i widać gnał bez spoczynku wprost do domu Donata Sawwicza. Dopiero teraz pułkownik przypomniał sobie ostatni list Aleksego Stiepanowicza, w którym mowa była właśnie o domku pławowego i zamiarze młodego człowieka, by udać się