Potrząsnął głową.

Przez długą chwilę nic nie mówiła. Wpatrywała się w niego martwym wzrokiem, jakby przez lata nawykła do cierpienia, jakby oczekiwała słów, które właśnie padły. - To wszystko, Todd? Chciał, żeby coś powiedziała, żeby go zrugała za jego bezczelność. Może wtedy nie czułby się jak ostatni łajdak, może ustąpiłby ten bolesny ucisk w gardle. Zrobił krok w kierunku Lily. - Nie, nie wszystko. - Zadarł wojowniczo brodę. – Co z twoją córką? Wiem, że masz córkę, widziałem jej zdjęcia. Ona też ma cię za trędowatą? Tym razem cios był naprawdę bolesny, celny. - Jesteś dobrym znawcą ludzkich charakterów - powiedziała w końcu łamiącym się głosem. - Tak, Todd, jestem, jak się domyśliłeś, dziwką. I jestem zupełnie sama. Nawet córka o mnie zapomniała. - Wciągnęła głęboko powietrze. - Wybacz. Wrócę teraz do swojego pokoju. Santos spoglądał za nią ze ściśniętym gardłem. Zranił ją z pełną świadomością. Dlatego że ją lubił i dlatego że bał się do niej przywiązać. Zranił ją, a przy okazji i siebie. Chciał ją zrazić, odstręczyć, uznał, że taki sposób będzie najlepszy. Teraz zbierało mu się na płacz. Była dla niego zawsze taka dobra, serdeczna. Przyjęła go pod swój dach, dała mu pracę, schronienie i jedzenie. Niczego od niego nie oczekiwała poza tym, żeby wywiązywał się ze swoich, w gruncie rzeczy symbolicznych, obowiązków. A on nie potrafił jej nawet powiedzieć, jak się nazywa. Czuł się jak skończony łajdak. Zachował się równie podle, jeśli nie podlej, jak ci wszyscy, od których chciał uciec. Nie namyślając się, pobiegł za Lily. W holu było pusto, więc zawołał ją, a kiedy nie odpowiedziała, ruszył na jej poszukiwanie. Znalazł ją w salonie. Stała sztywno na środku pokoju, zapatrzona w przestrzeń. Przez chwilę patrzył na nią zbolałym, zrozpaczonym wzrokiem. - Lily? Nie odwróciła głowy. - Wyjdź, Todd, proszę. Chcę być sama. Odchrząknął niepewnie. - Przepraszam cię... bardzo mi przykro. - Dlaczego? Że powiedziałeś prawdę? http://www.deskaelewacyjna.biz.pl/media/ - Jak według ciebie się czujemy, co? - zapytał Retting ze złością. - Guwernantka w rodzinie? I jeszcze pokazujesz się na mieście, przynosząc nam wstyd. Gdy z ciemności dobiegły śmiechy, Alexandra uświadomiła sobie, że lożę otaczają ludzie zabiegający o względy hrabiego. Balfour wstał powoli i oparł ręce o poręcz. - Virgilu Retting, jest pan bufonem. Alexandra zrozumiała w tym momencie, że zyskanie uwagi hrabiego to broń obosieczna. - Słucham? - warknął mężczyzna. - Większość bufonów nic nie może poradzić na to, że jest, jaka jest - stwierdził Lucien wyrozumiałym tonem. - Widzę, że pan również. - Lord Kilcairn, prawda? - Tak. Coś jeszcze?

Ellis uśmiechnął się szeroko. - Zapewniam obie rzeczy. Ale, na Boga, będą cię kosztować nie jedną, lecz wiele przysług. Alexandra włożyła wszystkie siły w ostatnie pchnięcie. Okno utknęło w gąszczu winorośli, po czym upadło na rabatę kwiatową. Odpoczęła chwilę, a następnie spinką w kształcie kwiatu odłupała drzazgi, które Sprawdź Nie potrzebuję pomocy pańskich znajomych. - Obserwowanie, jak pani tańczy nago, dostarczyłoby niezapomnianych przeżyć. Mam nadzieję, że moje marzenie kiedyś się spełni. Odsunęła się od niego oburzona. - Proszę nie oczekiwać, że będę dostarczać panu rozrywki. - Usiłuję panią zachęcić... - Przepraszam, panna Gallant? Odwróciła się zaskoczona. - Tak... Ujrzała dużego, zwalistego mężczyznę. - Na litość boską, Kilcairn, przedstaw mnie. Hrabia łypnął groźnie na intruza, ale spełnił prośbę. - Daubner, to panna Gallant. Panno Gallant, William Jeffries, lord Daubner.