twoim pokoju? - Wiem, ¿e to idiotyczne - powiedziała szybko. - Oczywiscie nikogo nie było, kiedy zapaliłam swiatło i wyszłam, to znaczy wybiegłam na korytarz, sprawdziłam co z dziecmi - o tym własnie mówiła Cissy. Nie widziałam nikogo, wiec powiedziałam sobie, ¿e to był tylko zły sen. I wróciłam do łó¿ka. - Czuła, ¿e na wspomnienie tych strasznych chwil dostaje gesiej skórki na całym ciele. Wtedy była pewna, ¿e ktos naprawde zdołał wejsc do jej sypialni. Odchrzakneła i spojrzała przed siebie. -Mówiłam, ¿e to nieprawdopodobne. - Powinnas była mnie zawołac - powiedział Nick, zmarszczki wokół jego oczu i ust pogłebił wyraz niepokoju. - Mówie ci, sadziłam, ¿e to był tylko sen. W ka¿dym razie, kiedy znalazłam sie w pokoju dziecinnym, nastapił przełom. Przypomniałam sobie narodziny Jamesa. - Naprawde? Cos jeszcze sobie przypomniałas? - Nie... jeszcze nie, ale czułam, ¿e odzyskanie pamieci to tylko kwestia czasu, wiec wziełam małego na rece na chwile, a potem wróciłam do łó¿ka. Cały czas zle sie czułam. Potem pamietam tylko, ¿e zaczełam wymiotowac. http://www.einfekcjeintymne.edu.pl/media/ albo będę to robić sama, ale bądź pewien, że nie dam za wygraną. - Dopiła herbatę z lodem i odstawiła szklankę. - Kto mógłby mi przysłać to zdjęcie? - Nie wiem. - Nie odrywał wzroku od jej oczu; siwe włosy na jego głowie były starannie uczesane. Garnitur, 36 koszula i krawat na gumce wydawały się świeże i wyprasowane, jakby dopiero je włożył, podczas gdy ona wylewała tony potu w T-shircie i szortach. Na kolanach sędzia trzymał laskę z kościaną główką, bardziej dla fasonu niż z rzeczywistej potrzeby. - No dobrze, w takim razie kto zaadoptował moje dziecko? - Nie zamierzała odpuszczać w tej kwestii. - Wciąż nie wiem. - Jak możesz tak sobie spokojnie siedzieć i bezczelnie kłamać mi w oczy? Musiałeś wiedzieć. Powoli, cedząc słowa sylaba po sylabie, odparł: - Nie wiem, co się stało z dzieckiem. Ja o to nie pytałem. - Ale wiedziałeś, że przeżyła.
bok jedno ramie, jakby cos zaczynało docierac do jej swiadomosci. - Marla? - powiedział całkiem głosno, ze złoscia. Teraz musiała ju¿ zareagowac. - C-co? - Zamrugała powiekami i spojrzała na niego zmru¿onymi oczami. - O Bo¿e, ale mnie przestraszyłes. Alex? - Udajac bardzo zaspana, ziewneła i popatrzyła na zegar. - Sprawdź - Słucham - warknał. - Nick? - zapytał lekko podekscytowany, przyciszony damski głos. - Nicholas Cahill? - Kto mówi? - Cherise. Jego kuzynka. Nogi sie pod nim ugieły. Niezale¿nie od tego, czego chciała, Nick wiedział, ¿e ten telefon nic dobrego nie wró¿y. - Rany, ale trudno cie namierzyc. Musiałam niemal wynajac prywatnego detektywa, ¿eby cie odszukac. - Ale nie wynajełas. - Nie... wystarczyła informacja telefoniczna. Nick zmarszczył brwi i przysiadł na brzegu obitej grubym