- Tak było. Do zeszłego tygodnia. - Odetchnął głęboko. - Lily jest babką Glorii. Liz wpatrywała się w niego przez pełne dziesięć sekund, potem pokręciła powoli głową. - Nie mówisz tego poważnie. - Jak najbardziej poważnie. Lily jest babką Glorii ze strony matki. Dotąd o tym nie wiedziała. Nikt nie wiedział. Jej matka ukrywała to przed nią. - Nie rozumiem. Jak to? Nic nie wiedziała? Opowiedział Liz, gdzie i kiedy poznał prawdę o związku łączącym Lily z Glorią, o tym, jak bardzo Lily tęskniła do córki i wnuczki, wreszcie o swojej roli w tym smutnym rodzinnym melodramacie. - Teraz rozumiem. - Liz spojrzała na drzwi, za którymi zniknęła Gloria, potem ponownie na Santosa. - A więc ostatnio spędziłeś z nią sporo czasu? - Z Glorią? Skąd! Przebywaliśmy w tym samym pomieszczeniu, tak należałoby to ująć. Prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiamy. - A jednak mi o niej nie powiedziałeś. - Zniżyła głos. - Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego? - Dlatego - rzucił zniechęcony. - Dlatego że wiedziałem, jak na to zareagujesz. - Bałeś się mojej irytacji? Przypuszczałeś, że zacznę cię dręczyć podejrzeniami, że będę zazdrosna? Spojrzał jej prosto w oczy. - Tak. Krew napłynęła jej do twarzy. Uniosła wyżej głowę. - Masz mi to za złe, prawda? Pół prawdy to tyle, co całe kłamstwo, a okłamywać kogoś to tyle, co mówić komuś: „jestem winny”. Powinieneś o tym wiedzieć, detektywie. - Liz, to nie tak... - Mów prawdę, Santos. Mam powody być zazdrosna, podejrzliwa? - Nie - odrzekł szybko. Za szybko. Choć sam nie chciał się do tego przyznać, czuł, że Liz ma rację. I że naprawdę ma powody do zazdrości. http://www.kleks-katowice.pl/media/ Ciotka przeszyła go wzrokiem. - Zabraniasz samotnej wdowie przyjaźni, ale pozwalasz, żeby pod twoim dachem mieszkała morderczyni? - Zgadza się, to jest mój dach. Skoro ciebie tu toleruję, jestem w stanie znieść wszystko. Zaś panna Gallant wystawia moją cierpliwość na próbę w znacznie mniejszym stopniu niż ty. - A co z jej reputacją? - A Z moją? Fiona wycelowała w niego palec. - Właśnie! Nie sądź, że mnie oszukasz i że nie widzę, co się tu dzieje. Jej chodzi o twoją fortunę, podobnie jak wcześniej o pieniądze lorda Welkinsa. Wiem, że z tobą sypia. I nie zmusisz mnie do milczenia. W pierwszej chwili Lucien pomyślał, że ciotka ma więcej rozumu, niż przypuszczał.
- Ale ja nie chcę... - Nalegam - powiedział wicehrabia. Obserwując scenę, Lucien czuł się jak kuglarz. Wszystko szło tak, jak zaplanował, mimo że nie odezwał się jeszcze słowem. Robert od razu zażądał odwzajemnienia przysługi, a on się zgodził, choć osobiście uważał piknik z Rose za stratę czasu. Gdy panna Gallant przyjęła zaproszenie Beltona, przez chwilę zastanawiał się, czy też Sprawdź Teraz, stojąc przy oknie sali noworodków i obserwując, jak jakaś obca kobieta karmi jego śliczną córeczkę, odczuwał całą śmieszność swego zadufania. Jego sielski świat nagle się rozpadł. Ostatnie półtora dnia było niczym senny koszmar, z którego nie mógł się obudzić. Jego uwielbiana żona, zawsze łagodna i pełna spokoju, zmieniła się w kogoś obcego, kogo nie poznawał, kto napawał go lękiem. Podniósł rękę do skroni ociężałym ze zmęczenia ruchem. Nie chodziło nawet o to, że lżyła go najgorszymi słowy, ojakich znajomość nigdy by jej nie posądzał. Także nie o to, że wykrzyczała mu w twarz, jak go nienawidzi, kiedy dopominał się, by wybrali imię dla małej. Nie. Najgorsze w tym wszystkim było jej spojrzenie - spojrzenie osoby owładniętej przez siły, których nie pojmował i które napawały go lękiem. Kiedy patrzyła na niego w ten sposób, czuł, że dotychczasowe życie skończyło się bezpowrotnie. Philip włożył ręce do kieszeni i przyglądał się swojej córeczce, łapczywie pijącej mleko z butelki. Już teraz była uderzająco podobna do matki. Nie rozumiał, dlaczego dziecko napawało Hope takim przerażeniem, dlaczego tak strasznie się wzbraniała przed wzięciem go na ramiona. Przetarł piekące z niewyspania oczy. Co takiego widziała w małej, czego on nie mógł dostrzec? Gdyby tylko potrafił zrozumieć reakcje swojej żony, gdyby mógł czytać w jej myślach, może zdołałby jej pomóc. Może wówczas jego świat wróciłby do normy. Zachowanie Hope było dla niego całkowitym zaskoczeniem. Tak bardzo czekała na dziecko. Ciążę zniosła wyjątkowo dobrze. Nie męczyły jej poranne nudności, nie odczuwała nagłych zmian nastrojów. Wiele rozmawiali o dziecku, układali plany na przyszłość. Poza niezachwianym przekonaniem, że urodzi chłopca, traktowała swoje macierzyństwo zupełnie normalnie. A teraz to... Philip wstrząsnął się. Co zrobi, jeśli ją straci? Co pocznie, jeśli się okaże, że kobieta, którą dotąd kochał ślepą, bezrozumną miłością, przeistoczy się w kogoś obcego i niepojętego? Jak sobie poradzi w nowej sytuacji? Salowa skończyła właśnie karmić małą i położyła ją do łóżeczka, ale Philip już tego nie widział. Zatopiony we wspomnieniach przywoływał pierwsze dni znajomości z Hope. Przyjechał do Memphis w interesach i zobaczył ją po raz pierwszy u wspólnych przyjaciół. Zaśmiała się, przechylając lekko głowę, a wtedy włosy opadły jej miękko na policzek. Miał ochotę dotknąć ich, podnieść do warg jedwabisty kosmyk. Sam dźwięk jej głosu wprawiał go w podniecenie. Odwróciła się i spojrzała na niego. Miał wrażenie, że nieznajoma odgaduje bez trudu jego myśli i że sprawiaj aj ą jej one przyjemność. W tym samym momencie zakochał się w niej jak wariat. Historia prosta i skomplikowana zarazem. Nie rozstawali się ze sobą przez cały jego pobyt w Memphis. Opowiedział jej o sobie wszystko, ona też mu się zwierzała. Głęboko poruszyła go historia tragicznej śmierci rodziców Hope w czasie podróży do Włoch, współczuciem przejął fakt, że w wieku siedemnastu lat została zupełnie sama na świecie.