Jej propozycja brzmiała jednak tak kusząco, tak namiętnie. Powtarzał sobie, że powinien się pohamować - nie mógł. Zapewniał sam siebie, że panuje nad sytuacją, ale sytuacja wymknęła mu się z ręki. Odetchnął głęboko przez nos. Była dziewicą. Była, do dzisiejszego wieczoru. Teraz jest jego. Nigdy już nie pozwoli jej odejść. Będzie o nią walczył. Otworzyły się drzwi łazienki, smuga światła padła na podłogę. W progu stanęła Gloria. - Piękny wieczór. - Tak. - Przyciągnął ją do siebie i objął ramionami od tyłu, brodę oparł o jej głowę. - Gdybym mieszkał w tym domu, spędzałbym wiele czasu nad basenem. Bardzo dużo czasu. Szepnęła coś, czego nie dosłyszał, i przytuliła się do niego mocniej. Czując, że drży, Santos otoczył ją szczelniej ramionami. - Zimno? - zapytał, pocierając policzek o jedwabiste włosy. - Nie, teraz już nie. Pogładził ją po głowie. Ogarnęła go nagle fala nieznanej dotąd czułości. Zrobiłby wszystko dla Glorii, gotów był zmierzyć się z najgorszymi demonami, porzucić dotychczasowe życie, zdobyć się na ustępstwa niewyobrażalne jeszcze godzinę temu. Kochał ją tak bardzo, że go to przerażało. Gdyby tylko mógł jej zaufać całkowicie, kompletnie, bez reszty. Gdyby tylko za każdym razem, kiedy na nią spoglądał, nie dręczyły go wątpliwości. Gloria była taka młodziutka. Taka bogata. Za bardzo się od siebie różnili, żeby móc być razem. Gdyby miała dość siły, by przeciwstawić się rodzicom, oddałby jej serce i niczego już by się nie bał. Pozbyłby się wątpliwości. Po części rozumiał jej lęk. Ale tylko po części. Powinna walczyć o niego, o swoje prawo do miłości. Dumnie oznajmić całemu światu, rodziców nie wyłączając, że Santos jest tym jednym jedynym. Dopóki tego nie uczyni, on nie jest w stanie zapewniać jej o swoich uczuciach. Chciał, ale nie potrafił. Po prostu. Gloria westchnęła. - Jesteś dzisiaj taka milcząca. - Mhm. - Żałujesz? - Wstrzymał oddech, modląc się w duchu, żeby nie powiedziała „tak”. Nie wiedziałby, co począć. Żałował już wystarczająco mocno, za nich oboje. - Nie żałuję. - Uniosła twarz i spojrzała mu w oczy. - A ty? http://www.meble-na-wymiar.biz.pl/media/ - Puść - powiedziała, lecz nie posłuchał. - W ciemnościach używałaś komputera i telefonu? - Tak. Telefon służy do połączeń internetowych. Widzisz jakiś problem? - Pragnąłbym ci wierzyć. Klara westchnęła, zdając sobie sprawę, iż to może doprowadzić do kłótni, której nie chciała. Uwolniła ramię i spojrzała na Bryce'a. - Popatrz, jaka piękna noc. Jest wystarczająco jasno, bym widziała ekran, a chciałam pobyć na powietrzu. Nadal jej nie wierzył, lecz za nic nie przyznałby się do zazdrości. - Siedzisz mnie? - spytała. - Nie. Nie mogłem spać - odparł i pomyślał, że ta bezsenność bierze się z bliskości Klary. - To popracuj. Może później znajdziesz więcej czasu dla dziecka. - Nie zmieniaj tematu. Moja córka nie ma nic wspólnego z twoimi nocnymi spacerami poza domem. - Chcesz obejrzeć komputer? Sprawdzić, co robiłam? - spytała, wyciągając laptopa, zadowolona, iż rutynowo wykasowała ślady wszystkich połączeń. Bryce pomyślał, że to wyzwanie. Nie wiedział, dlaczego zachowuje się jak zazdrosny kochanek, skoro przecież nie chce trwalszego związku z tą kobietą. Nie miał żadnego prawa pytać, co ona robi w wolnym czasie.
- A więc porzuciłaś rodzeństwo, by zostać szpiegiem. Manipulowałaś ludźmi, mną również - stwierdził z obrzydzeniem. - Dobrze wiesz, że ciebie to nie dotyczyło. Próbowałam ratować swoje życie. Mark Faraday miał większe doświadczenie niż ja, mógł mnie odszukać, gdyby wiedział, że mu zagrażam. Zabiłby mnie. - Skąd ta pewność? - Bo ja zrobiłabym to samo na jego miejscu - rzuciła. Bryce znieruchomiał. - Nie mogę uwierzyć, że tak ważną sprawę trzymałaś przede mną w tajemnicy. Sprawdź poniedziałek przeniosę cię do lepszego pokoju. Alexandra skinęła głową i ruszyła za Emmą do jadalni. Potrzebowała jakiegoś zajęcia, żeby zapomnieć o Lucienie Balfourze. - Zapomnij o niej - poradził Robert. - Zdobyłeś się na tytaniczny wysiłek, ale nic z tego nie wyszło. Koniec. Lucien puścił Fausta kłusem, nie oglądając się na wicehrabiego. Poprzedniej nocy w klubie Boodle'a wypił za dużo whisky, ale za to mógł teraz tłumaczyć fatalne samopoczucie łomotem w głowie, zamiast przyznawać się, że cierpi w powodu Alexandry Beatrice Gallant. - W Londynie są setki dam, które z radością wyjdą za ciebie za mąż. - Wcale nie z radością - burknął, zaczynając kolejne okrążenie po pustej ścieżce dla powozów. - Owszem. Jesteś bogaty, przystojny i utytułowany. Niewielu kawalerów może się poszczycić tymi trzema przymiotami jednocześnie.