– Zbankrutowałabyś – odrzekł bez wahania. Zaśmiała się z ulgą, zadowolona, że pocisk nie ciąży jej już w kieszeni. Te przypadki na pewno nie miały ze sobą żadnego związku. Przecież nie było nikogo, kto mógłby mieć jakikolwiek powód, by knuć spisek przeciwko niej. Zostawiła Roba nad komputerem i wyszła ze stodoły. – Zrobiłam lemoniadę! – zawołała Madison z werandy. Dziewczyna dopiero od kilku miesięcy pałała niechęcią do Vermontu. Wcześniej bardzo jej się tu podobało. Lucy weszła na werandę umeblowaną wiklinowymi sprzętami. Na stoliku stał dzbanek Daisy, a Madison miała na sobie jej fartuch kuchenny. Sebastian sprzedał im dom wraz ze wszystkim, co się w nim znajdowało. – Może chłopcy mają ochotę na lemoniadę? Pytałaś ich? – Szukają robaków za domem. To obrzydliwe! Są spoceni i śmierdzący. – Kiedyś sama uwielbiałaś to robić – uśmiechnęła się Lucy. – Błeee – wykrzywiła się dziewczyna. – W takim razie ja ich zapytam. A skoro ty zrobiłaś lemoniadę, http://www.pracowniaemg.info.pl całkiem nieźle. Pierce był bardzo z siebie zadowolony. Wyprostował szerokie bary i wypiął tors. Nawet jego usta wyglądały teraz inaczej. Gdyby nie była taka spięta, zaraz by sobie z niego zażartowała. Ależ się napuszył! Jednak trwało to tylko mgnienie oka. Po chwili Pierce zmienił się na twarzy. Już się nie uśmiechał, a w jego zielonych oczach malowało się coś tak intensywnego, że nie była w stanie wytrzymać jego spojrzenia. Musiała odwrócić wzrok. Przesunął dłonią po wierzchu jej dłoni,
sześćdziesiątce. Szukając rachunku, narzekała na ból kolana. – Upadłam zeszłej zimy, gdy sprzątałam strych w domu mamy. Już od ponad roku nie żyje, ale wcześniej nie mogłam się do tego zabrać. – Znalazła właściwy papier i położyła go na ladzie, poprawiając okulary. – Właściciel ciągle się odgraża, że kupi komputery, ale zupełnie nie rozumiem po co. A niech Sprawdź - Ja niczego ciekawego nie odkryłem - oznajmił Wally. - Zabójca kotów również kopie psy i warczy na małe dzieci. Eksportuje to, za co dostaje dobrą cenę. Nie trafiłem na ślad żadnych nielegalnych transakcji, które sprowokowałyby go do morderstwa. Wczoraj był w parlamencie, ale o tym sam wiesz. Sinclair pokiwał głową. - Widziałem go. I Kilcairna, który, zdaje się, nienawidzi Bonapartego. - Tak - potwierdził Crispin. - Jego kuzyn zginął w Belgii. Myślę, że to nie jest człowiek, o którego nam chodzi. Przykro mi, Sin. Choć Sinclair nie lubił earla, sam doszedł do takiego