beztrosko, również przeglądając menu. – Tak, raz – wyznała. Milczała przez chwilę. – Widzisz, nie potrafię znieść sytuacji, których nie mogę kontrolować. Boję się schwytania w potrzask. Spojrzała na Thea, który wpatrywał się w nią w łagodnym zamyśleniu. Nagle po raz pierwszy w życiu zapragnęła się zwierzyć i zrzucić z duszy przygniatający ciężar. – Wiesz, musiało minąć dużo czasu, zanim zdobyłam się choćby na to, by zamykać na zasuwkę drzwi kabiny w publicznej toalecie – oświadczyła rzeczowym tonem. – A w windach... – urwała i wzdrygnęła się. – Ale uczę się panować nad sobą i w tego rodzaju sytuacjach reaguję już znacznie spokojniej niż kiedyś. Przypuszczalnie w końcu zaczynam być dorosła – dodała nieco zawstydzona. Odłożył menu. – Większość ludzi cierpi na jakieś kompleksy. Najważniejsze, by umieć się do nich przyznać, a ty już to zrobiłaś. Lily wybrała na zakąskę sałatkę z krabów i krewetek, a jako główne danie duszoną cielęcą wątróbkę. Theo zamówił to samo co ona. http://www.sienatori.pl kartę zegarową. Buster podszedł do niej z ponurą miną. – Jeśli masz jakieś problemy, to opowiedz mi o nich, zamiast mruczeć coś pod nosem. – Nie mam żadnych problemów. – Włożyła kartę z powrotem do przegródki. – Gdzie dziś pracuję? – Pierwszy sektor. Zacznij obsługiwać te stoliki, przy których pojawią się nowi goście. I pomóż Jane przy kontuarze. Julianna ledwie skinęła głową. Wściekły szef chwycił ją za łokieć. – Mam już dość twojego podejścia do pracy, księżniczko! Gdybym tak bardzo nie potrzebował kelnerki, już dawno kopnąłbym cię w twój ładny tyłek. Chciał, by zaczęła prosić, żeby jej nie wyrzucał, błagać o litość. Julianna
o tym nie wspomnieć! -Przepraszam, Lauro - powiedziała Kelly. Laura natychmiast ją uspokoiła. -To nie twoja wina, myszko. - To w ten sposób przychodziłeś do mojego pokoju, prawda, tatusiu? Sprawdź mięśnie lewego uda. Nagle w jej głowie pojawiły się obrazy z poprzedniego wieczora. Stłumiła je z gniewem. -Przejścia? - powiedziała. -I ty o nich wiedziałeś? -Oczywiście. -I nie uznałeś za stosowne, żeby mi o tym powiedzieć? Richardzie, Kelly mogła spaść! Mogliśmy... mogłabym jej nigdy nie znaleźć. To samolubne i niebezpieczne. Jak mogłeś o tym nie wspomnieć! -Przepraszam, Lauro - powiedziała Kelly. Laura natychmiast ją uspokoiła. -To nie twoja wina, myszko. - To w ten sposób przychodziłeś do mojego pokoju, prawda, tatusiu?