Pia pokręciła głową i weszła do apartamentu Jennifer. - Przestań się tym przejmować - przykazała sobie. Nic z tego nie będzie, więc nie warto się denerwować. - Właśnie. Nie przejmuj się. - Aż podskoczyła, słysząc głos Jennifer. - Choć jak na razie to ja nie mogę na ciebie patrzeć. Pia zatrzymała się na progu sypialni i ze zdumieniem popatrzyła na przyjaciółkę. O co jej chodzi? Czym ją tak zdenerwowała? Była zła, że mówiła do siebie na głos. Całe szczęście, że nie wymieniła imienia księcia. Czyżby Jennifer już widziała wiadomości? Niemożliwe, by relacja ze szpitala pojawiła się tak szybko. A wraz z nią spekulacje na temat stanu księżnej. Pia popatrzyła na przyjaciółkę ze zdziwieniem. - Nie możesz na mnie patrzeć? Jennifer rozjaśniła się w uśmiechu. - Ja nie mogę ruszyć się z łóżka i mam duże szanse na tytuł najgrubszej ciężarnej w dziejach San Rimini, a ty stoisz R S sobie obok Federica i wyglądasz jak trzcina, choć podobno http://www.weblustro.pl/media/ wszystkie. Słońce przeświecało przez zielone gałęzie, złocąc jej zgrabne opalone nogi. Pierce przesunął po nich powolnym spojrzeniem. Minęło kilka minut, aż w końcu uświadomił sobie, że jego pytanie pozostało bez odpowiedzi. - Więc jak było z tą szkołą? - zagadnął. - Lubiłaś się uczyć? Nauka przychodziła ci łatwo, czy miałaś problemy? Męczyły cię niektóre przedmioty? - Każdy ma jakieś problemy, z którymi musi się zmagać - powiedziała. - Nie uważasz?
się pokazywał publicznie po wieczorze u Frantonów. - Zostaw go mnie. - Nie zamierzam wchodzić między was dwóch. - Coś jeszcze? - spytał Wally, zerkając na listę ponad ramieniem Batesa. - Próbuję zdobyć zapis głosowania w Izbie Lordów. Sprawdź mu zmysły, prawie w tym się zatracił... ale tylko prawie. – Wszystko będzie dobrze, Lucy – szepnął i pocałował ją, nie tracąc jednak kontroli nad sobą. Opadła na poduszkę, a koszulka podjechała jej wysoko na biodra. Sebastian odsunął się od niej z wielkim trudem. – Wrócę niedługo – powiedział. Szybko przykryła się prześcieradłem. – Poszukasz jej? – Tak. Lucy... – Idź. Skinął głową i wyszedł bez słowa. Zimna poranna rosa szybko przemoczyła mu buty i spodnie do kolan. Sebastian czuł się już zupełnie dobrze. Spokojnie