smukła szyja. Lagrange chciał przylgnąć do niej wargami, ale nie ośmielił się. No, to ci dzielny... – Jest pewien człowiek... Straszny człowiek, prawdziwy potwór. Przekleństwo mojego życia. – Dziewczyna mówiła powoli, jakby każde słowo przychodziło jej z trudem. – Nie podam panu teraz jego nazwiska, jeszcze za mało pana znam... Proszę tylko powiedzieć, czy mogę panu ufać. – Bez żadnej wątpliwości – odpowiedział pułkownik, który natychmiast się uspokoił. Łajdak dręczący nieszczęśliwą pannę – też mi rzadkość! Zawrze znajomość z pułkownikiem Lagrange’em i będzie jak z jedwabiu. – Czy on jest tutaj, ten pani człowiek? Na wyspie? Panna obejrzała się na policmajstra, co pozwoliło mu przez chwilę rozkoszować się jej nieskazitelnym profilem. Kiwnęła głową. – Doskonale. Jutro muszę się spotkać z pewnym miejscowym doktorem, niejakim Korowinem, i z jednym jego pacjentem. A pojutrze będę już całkowicie do pani dyspozycji. W tym momencie dziewczyna odwróciła się do Lagrange’a i pokiwała głową, jakby czemuś nie wierzyła lub w coś powątpiewała. Po długiej pauzie (jak długiej, powiedzieć trudno, ponieważ od lśnienia oczu nieznajomej pan Feliks osłupiał i utracił rachubę czasu) delikatne wargi poruszyły się i wyszeptały: – No cóż, tym lepiej. Panna porywczo zdjęła rękawiczkę i królewskim gestem podała pułkownikowi rękę do pocałunku. http://www.zsskolbuszowadolna.com.pl/media/ Teraz też, kiedy wymieniono argumenty, nie dochodząc do żadnego wniosku, i nastąpiło męczące milczenie, władyka nachmurzył białe, przecięte trzema pionowymi zmarszczkami czoło, zamknął oczy i zaczął przebierać paciorki różańca z drewna sandałowego swymi wspaniale białymi i wypielęgnowanymi palcami (o ręce dbał Mitrofaniusz szczególnie troskliwie i prawie nigdy nie wychodził na dwór bez jedwabnych rękawiczek, objaśniając to tym, że osoba duchowna, dotykająca komunikantów, powinna traktować ręce z największym szacunkiem). Posiedziawszy tak przez jakąś minutę, przewielebny znów otworzył błękitne oczy, w których błysnęła iskierka, i tonem nieznoszącym sprzeciwu powiedział: – Alosza pojedzie, Lentoczkin. Matwieja Bencjonowicza i Pelagię stać było tylko na głośne: – Ach! * * *
Ach, i po co ja Tobie, Ojcze, pasterzowi, prawię kazania o rzeczach tak oczywistych?! Wybacz mi głupiej. A zwłaszcza wybacz mi moje oszustwo, samowolę i ucieczkę. To, że porwałam wszystkie Twoje pieniądze i że często złościłam Cię swoim uporem. No dobrze, teraz, kiedy już mi, Ojcze, wybaczyłeś (a jak tu mi nie wybaczyć, skoro spotkało mnie nieszczęście?), przechodzę wprost do sedna rzeczy, ponieważ Sprawdź werandy. Podwórze oświetlały gigantyczne reflektory, a mężczyźni w granatowych kurtkach przeczesywali teren cal po calu z latarkami w rękach. Quincy widział tę scenę setki razy, ale wciąż wydawała mu się zupełnie surrealistyczna. Nigdy dotąd nie był u Rainie. Nic więc nie powinno mu się tutaj z nią kojarzyć. Jednak kiedy spojrzał na strzeliste sosny, natychmiast stanęła mu przed oczami i zdjął go nagły ból. Jej bezbronne oczy, dumnie uniesiona głowa. Tyle niedokończonych spraw. Musiał wyciągnąć rękę, żeby nie stracić równowagi. Po chwili całym wysiłkiem woli zdołał powrócić do rzeczywistości. – Znaleźli coś? – zapytał Sandersa. – Tak, pod werandą. Quincy ruszył za detektywem. Natknęli się na Shepa. – Stał skulony z zimna, z brodą wciśniętą w kołnierz kurtki. Luke miał rację. Shep wyglądał, jakby był ciężko chory. Jeśli maczał palce w ucieczce syna, akcja nie odbyła się zgodnie ż planem.