- Liz? Ocknęła się z zamyślenia. Przy ladzie stała pani Reece, jedna z niewielu świeckich nauczycielek u niepokalanek. Liz nie słyszała nawet, kiedy weszła. Wyprostowała się, speszona, że profesorka przyłapała ją na bujaniu w obłokach. - Dzień dobry, pani Reece. Mogę w czymś pomóc? - Wyglądasz tak, jakbyś była myślami tysiące mil stąd - zauważyła z uśmiechem nauczycielka. Liz spąsowiała. - Przepraszam, to się więcej nie powtórzy. - Nic się nie stało. - Pani Reece położyła przed Liz teczkę z dokumentami. - Możesz zrobić mi ksero z tych papierów? Posegreguj je później i zepnij spinaczem. - Zaraz się tym zajmę. Liz zapisała polecenie w swoim zeszycie, wzięła teczkę i przeszła do kserokopiarki. Miała już kończyć kopiowanie, kiedy w pojemniku zabrakło papieru. W tej samej chwili usłyszała głos Bebe dochodzący z korytarza; dziewczyna musiała stać tuż obok uchylonych drzwi sekretariatu. - Ostrzegałam ją - mówiła. - Powiedziałam, że jeszcze mi zapłaci za tamtą historię i wreszcie się doczekałam. Nie przepuszczę okazji. Serce Liz zabiło mocniej. Gloria. Bebe na pewno mówi o Glorii... - Nie wiem, Bebe - odezwał się drugi głos, należący, jak się zdawało, do Missy. - A jeśli zorientuje się, że to tyją sypnęłaś? - Wielkie mi coś - prychnęła Bebe lekceważąco. - Co mi zrobi? Ja, w przeciwieństwie do niej, nie mam nic do ukrycia. - Bebe zaśmiała się szyderczo. - Poza tym wszystkie widziałyśmy, jak zwiewa z wuefu. Skąd będzie wiedziała, że to ja ją wydałam? Dziewczęta weszły do sekretariatu. Schowana za kopiarką Liz słyszała, jak pukają do drzwi siostry Marguerity, potem rozległ się głos dyrektorki i donosicielki zniknęły w gabinecie. Liz wstała. Bebe zamierza powiedzieć dyrektorce, że Gloria urwała się z lekcji. Trzeba ją ostrzec. Rzuciła pracę i bez zastanowienia pobiegła do łazienki koło pracowni plastycznej. Gloria lubiła zaszywać się podczas przerwy w tym pustym zwykle pomieszczeniu. Liz znalazła ją w ostatniej kabinie, spokojnie palącą papierosa, stanęła zadyszana przed przyjaciółką i oznajmiła: - Gloria! Wychodź stąd i natychmiast wracaj na lekcję! http://www.izolacja-dachu.info.pl/media/ Delacroix. Hrabia obiecał, że się nią zajmie, ale jego uwagi zwykle rozdrażniały ciotkę, zamiast ją uspokoić. Nie chciała jednak dawać Rose kolejnego powodu do niepokoju, więc zachowała milczenie, licząc na to, że lord Kilcairn dotrzyma słowa. Czekał już na dole w holu, kiedy razem z Rose zeszła po schodach. Nagle uświadomiła sobie, że sama jest zdenerwowana. Cały wieczór będzie musiała spędzić w jego towarzystwie. Obawiała się, że przy pierwszej sposobności hrabia zacznie z nią rozmawiać o ich pocałunku. Zmówiła krótką modlitwę, żeby nic mu się nie wyrwało w obecności krewnych lub przyjaciół. Nie zachęcała go, ale również nie opierała się tak zdecydowanie jak lordowi Welkinsowi. Prawdę mówiąc, wcale się nie opierała. Patrzył na nią, kiedy się zbliżała, lecz w półmroku holu nie widziała wyrazu jego oczu. - Dobry wieczór paniom - powiedział, wychodząc ż cienia.
— To jest rozwiązanie możliwe, a faktycznie, tak jak sprawy stoją, jedynie prawdopodobne. W każdym bądź razie nie wydaje mi się, aby to mógł być przyjemny dom dla młodej damy. — Ale pieniądze, panie Holmes, pieniądze? — Tak, istotnie, wynagrodzenie jest dobre, zbyt dobre. To właśnie mnie niepokoi. Czemu oni dają pani 120 funtów rocznie, gdy mogą zrobić dobry wybór za 40 funtów. Na to muszą być poważne przyczyny. — Sądziłam, że jeśli opowiem panu wszystkie okoliczności, będzie pan już zorientowany w tej sprawie, gdybym później potrzebowała pańskiej pomocy. Czułabym się znacznie pewniejsza, gdybym wiedziała, że mogę mieć w panu oparcie. — Och, może pani jechać z tym przekonaniem. Zapewniam panią, że od kilku miesięcy nie miałem problemu, który by się zapowiadał równie interesująco. Niektóre momenty mają najwyraźniej cechy dotychczas nieznane. Gdyby pani miała jakieś wątpliwości albo znalazła się w niebezpieczeństwie… — Niebezpieczeństwo? Jakie pan przewiduje niebezpieczeństwo? Holmes z powagą potrząsnął głową. Sprawdź sklepów, w których bogacze mogli zaspokoić wszelkie kaprysy. Chodniki nie były zbyt zatłoczone, ale sezon oficjalnie rozpoczynał się dopiero za kilka dni. Oczy przyciągała wspaniała suknia z zielonego jedwabiu, udrapowana na bezgłowym manekinie, stojącym w oknie zakładu krawieckiego. Wywieszka głosiła, że pracownia jest zamknięta. Alexandra przystanęła zaskoczona. - Och, musiała zajść jakaś pomyłka. - Nie, proszę pani - uspokoił ją lokaj i zapukał do drzwi. - Lord Kilcairn wszystko załatwił. Po chwili zabrzęczał dzwonek i w progu pojawiła się młoda kobieta. - Od lorda Kilcairna? - spytała. - Tak - odparła Alexandra. - Proszę wejść. Pracownia była nieduża, ale czysta i schludna. Sprawiała dobre wrażenie. Ten sam